شیر
پنیر
دوغ
کره
خامه
کشک
ماست
بستنیکشاورزی ارگانیک و تعاریف
کشاورزی ارگانیک چیست؟
پیدایش کشاورزی ارگانیک ( زیستی) در واقع برای برطرف کردن مشکلات جدی زیست محیطی، سلامت و ایمنی محصولات سامانه های رایج کشاورزی بوده است.
در ادبیات کشاورزی ارگانیک، سامانه کشاورزی به مثابه یک موجود زنده و یک کلیت یکپارچه در نظر گرفته می شود. بنابراین، کلیه اجزای این سامانه (شامل خاک، گیاه زراعی، ریز موجودات، خرد اقلیم، انسان و …) به همدیگر تاثیر می گذارند و از یکدیگر تاثیر می پذیرند.
برای کارکرد بهینه این مجموعه، تک تک اجزا و اعضا باید در وضعیت بهینه و مطلوب باشند: تولید بهینه گیاه زراعی نباید به قیمت از بین رفتن منابع خاک تمام شود؛ رفع نیاز های انسان نباید همراه با زوال منابع طبیعی باشد و البته، حفظ منابع محیطی و آب و خاک نیز نباید موجب کاهش تولید مطلوب عملکرد در گیاهان زراعی شود.
تعاریف متعدد و متنوعی از کشاورزی ارگانیک ارائه شده است که چند نمونه از مهمترین آنها شامل:
هيئت استاندارد هاي ملي ارگانيک امريکا درسال۱۹۹۶ارائه شده است.
“کشاورزي ارگانيک عبارتست از نظام مديريت توليد اکولوژيکي که به تقويت و گسترش تنوع زيستي و چرخه هاي بيولوژيکي و فعاليت هاي بيولوژيکي خاک مي پردازد. نظام مزبور بر پايه حداقل بهره برداري از نهاده هاي خارج از مزرعه و نيز اقدامات مديريتي براي بازسازي، نگهداري و تقويت توازن اکولوژيکي بنا شده است.“
IFOAM سال ۲۰۰۸:
کشاورزی ارگانیک سیستم تولیدی است که از سلامت انسان ها، اکوسیستم ها و خاک ها حمایت می نماید و بر پروسه های اکولوژیکی، تنوع زیستی و سیکل های طبیعی تکیه دارد و کاربرد نهاده های با اثر رقابتی را ترجیح می دهد. کشاورزی ارگانیک از تجارت، نوآوری، علوم سودمند برای محیط زیست، ترویج نمایشگاه های مرتبط و کیفیت خوب زندگی اشخاص درگیر با آن ترکیب شده است.
کشاورزی زیستی در مفهوم کلی به معنی انجام عملیات کشاورزی با توجه به ماهیت زنده کشت بوم و توجه به ابعاد مختلف فنی، زیست محیطی، بهداشتی و حتی حقوقی است.
براساس تعریف کلی، کشاورزی ارگانیک یک سامانه مدیریتی تولید جامع گرا استکه موجب بهبود سلامت کشت بوم ها ( تنوع زیستی، چرخه های زیستی و فعالیت زیستی خاک) می شود.
در کشاورزی ارگانیک به جای کاربرد نهاده های برون مزرعه ای، بر استفاده از عملیات مدیریتی تاکید می شود که اساس چنین دیدگاهی این است که مسائل و مشکلات هر اکوسیستم، رهیافت مدیریتی خاص خود را با توجه به شرایط اقلیمی، فیزیکی، فنی، اجتماعی و اقتصادی می طلبد و نمی توان از یک نسخه جهانی یکسان برای تمام کشت بوم ها بهره گرفت.
